Ο Άγιος Σπυρίδων φωτίζει με την πραότητά του

το Φως του Χριστού στις ψυχές των ανθρώπων

Του Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

«Πρᾶος καὶ κληρονόμος τῆς γῆς, σὺ τῶν πραέων ἀληθῶς

 ἀναδέδειξαι, Σπυρίδων Πατέρων δόξα»

Ο Άγιος Σπυρίδων, γεννήθηκε και έζησε τον 4ο μ.Χ. αι. στην Άσσια της Κύπρου, κοντά στην Τριμυθούντα. Ήταν ταπεινός στην καρδιά και απλός στους τρόπους. Εξ αρχής άσκησε το επάγγελμα του βοσκού, «ποιμήν προβάτων». Το ίδιο επάγγελμα αναφέρεται ότι ασκούσαν και οι γονείς του. Άνθρωποι της γης, αγρότες και κτηνοτρόφοι, απλοί, φτωχοί, αλλά πιστοί, γνήσιοι και ενάρετοι. Με αυτές τις βάσεις και αρχές μεγάλωσαν και το παιδί τους.

Ο Σπυρίδων όταν ήρθε σε ηλικία γάμου, νυμφεύτηκε και απέκτησε από τον γάμο του μία κόρη, την Ειρήνη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα πεθαίνει η γυναίκα του και μετά από καιρό και η θυγατέρα του. Ο Άγιος Συμεών ο Μεταφραστής, μας τον παρομοιάζει με τον Ιώβ στην υπομονή, με τον Αβραάμ στην φιλοξενία και με τον Ιακώβ στην φιλανθρωπία. Οι χριστιανοί της περιοχής του, γνωρίζοντας τα πνευματικά του χαρίσματα, την γεμάτη από αγάπη καρδιά του και την ακράδαντη πίστη που είχε, του ζητούν να γίνει ο πνευματικός τους πατέρας και από ποιμήν προβάτων, να προαχθεί σε ποιμένα της λογικής τους ποίμνης. Και όντως, στο κοινό κάλεσμα ο Σπυρίδων ανταποκρίνεται με το «γενηθήτω το θέλημα του Κυρίου». Αρχικά, θα διακονήσει ως πρεσβύτερος τον τόπο του, και όταν πεθάνει ο επίσκοπος Τριμυθούντος, εκλέγεται στην θέση αυτή, ως ο πιο άξιος.

Ο Άγιος Σπυρίδων με την ταπείνωσή του, με την ευλάβειά του, με την απλότητα της καρδιάς του και των λογισμών του, τόσο πολύ ευαρέστησε τον Θεό, ώστε να αξιωθεί του χαρίσματος της θαυματουργίας. Ο Θεός τον εθαυμάστωσε, διότι αγάπησε με πάθος, όπως λέει ο υμνογράφος του, τον Θεό και τον συνάνθρωπό του, γενόμενος «δίοδος» που φανερώνεται η Βασιλεία του Θεού. «Τω πόθω τρωθείς Χριστού, ιερώτατε … θυσιαστήριον θείον γενόμενος». Είναι τέτοιο το χάρισμα αυτό του Αγίου, δηλαδή της θαυματουργίας, ώστε στο Απολυτίκιό του ο υμνογράφος σ’ αυτό επικεντρώνει την προσοχή μας: « ... και θαυματουργός (ανεδείχθης), θεοφόρε, Σπυρίδων, πατήρ ημών».

«Της Συνόδου της πρώτης ανεδείχθης υπέρμαχος», αυτό αναφέρεται στο θαύμα με το κεραμίδι, εις τύπον της Αγίας Τριάδος. «Διο νεκρά συ εν τάφω προσφωνείς», αναφέρεται στον διάλογο που είχε με την νεκρή θυγατέρα του. «Και όφιν εις χρυσούν μετέβαλλες», μας περιγράφει το θαύμα της μεταβολής του φιδιού σε χρυσάφι, για να καλυφθούν οι ανάγκες του φτωχού οικογενειάρχου. «Και εν τω μέλπειν τας αγίας σου ευχάς, αγγέλους έσχες συλλειτουργούντας σοι, Ιερώτατε», σχετικά με την Θεία Λειτουργία του Αγίου, όπου συνέψαλλαν μαζί του τα πλήθη των αγγελικών ταγμάτων. Και μετά θάνατον, το θαύμα - χάρισμα της αφθαρσίας μέχρι τις ημέρες μας, όπου το ιερό του σκήνωμα βρίσκεται στην Κέρκυρα και είναι πηγή θαυμάτων για τους πιστούς.

«Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην» (Μτθ. 5, 5), είπε ο Κύριος στην «επί του Όρους» ομιλία Του. Τα λόγια αυτά βρίσκουν τέλεια εφαρμογή στο πρόσωπο του Αγίου Σπυρίδωνος, ο οποίος στους ιερούς ύμνους ονομάζεται «πράος και κληρονόμος της γης».

Ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης αναφέρει σχετικά με την αρετή της πραότητος: «Πραότητα σημαίνει, να παραμένει ακίνητη και ατάραχη η ψυχή, τόσο στις ατιμίες όσο και στους επαίνους. Είναι μία αμετακίνητη κατάσταση του νου, που παραμένει η ίδια και στις τιμές και στις περιφρονήσεις. Είναι βράχος πάνω από την αφρισμένη θάλασσα, που εντελώς ακλόνητος διαλύει όλα τα κύματα, που τον χτυπούν. Είναι συνεργάτης της υπακοής, οδηγός στην αδελφοσύνη, χαλινάρι της μανίας, κόψιμο του θυμού, μίμηση του Χριστού, ιδιότητα των Αγγέλων, δέσιμο των δαιμόνων και ασπίδα κατά της πικρής οργής».

Μέσα στο σκοτάδι της ταραχής, της βίας, του ατομισμού και των συγκρούσεων της εποχής μας, ο Άγιος Σπυρίδων ας φωτίζει με την πραότητά του, το Φως του Χριστού στις ψυχές των ανθρώπων που με ευλάβεια προστρέχουν σ’ αυτόν και τιμούν την ιερά του μνήμη.